Küçükken bu cümlenin ne anlama geldiğini merak ederdim.
Ne olacak büyük laf etmişsem, başıma mı gelecek sanki?
Geliyormuş meğer.
İnsan, yaşadıkça bazı şeylerin ne demek olduğunu anlıyor. Bazen keşke yaşamasaydım! dediğimiz anlar oluyor fakat o anlar olmasaydı nasıl önemini kavrayacaktık ki keşke dediğimiz şeylerin önemini.
Şimdi ve geçmişi karşılaştırdığımızda, çoğu zaman aynı olduğunu zannederiz. Fakat asla aynı değildir bu. Çünkü
Yarın biraz daha yaşlanacağız. Her geçen gün daha fazla şey tecrübe edeceğiz.
Her geçen gün biraz daha sayacağız saatleri.
Hiç dikkat ettiniz mi, Hayat o kadar farklı ki yapmam dediğimiz ne varsa yapıyoruz, asla dediğimiz her konunun başrolü biz oluyoruz!
Çok sık olmasa bile büyük bir ihtimal herkesin başına gelmiştir bu.
Arkadaşınızı yadırgadığınız ya da küçümsediğiniz bazı tavırları, yaşayış şeklini sergilerken görüyorsunuz. Bu tavra şaşırmakla beraber, konuşmaya başladığınızda da -ki o ara aslında feleğin çarkı dönmektedir- :
Ben asla bunu yapmam, bu nasıl bir hareket? diyorsunuz.
Ve günler geçiyor, bazen aylar hatta belki yıllar geçiyor ama o küçümsediğiniz olayı, o asla yapmam dediğiniz şeyi kendiniz yaparken buluyorsunuz.
Büyük konuşuyoruz. Belki de hayati öneme sahip olan bir şey üzerine.
Bir şeylerin ağırlığını hissediyorsunuz, hatta öyle ağır geliyor ki altında eziliyorsunuz.
Geçenlerde bir yazı görmüştüm, çok hoşuma gitmişti:
Asla diye konuşmayın..
Zira, şeytan en çok onu yaptırmak için kolları sıvar.
Gördüğümüz, yaşadığımız, tecrübe ettiğimiz zamanlardan sonra bile göremeyeceğimiz bazı şeyler olacaktır. Ne kadar yaşarsak yaşayalım, hissedemeyeceğimiz, anlayamayacağımız, anlamlandıramayacağımız bazı şeyler olacaktır. Ama ne olursa olsun, empatinin bize katacaklarıyla birlikte yaşamayı öğrenmemiz gerekiyor. Çünkü bu dünya da farklı olan milyonlarca insana en büyük yardımımız onlara saygı duyacak olmamızdır.
Evet, bu şekilde mutlu olunabilir. Evet, yaşamak için ihtiyacımız olan şey de budur!
Empati!
0 Yorumlar